‘Ons kent ons’ roepen we te pas en te onpas als een semi-grappige uitspraak, wanneer we denken dat we kunnen voorspellen wat een ander doet. Maar kent ‘ons’ óns’ ook echt of denken we dat alleen maar? Dat hangt natuurlijk af van de ‘ons’ die een andere ‘ons’ denkt te kennen.

Geloven beweegt ons – is het jaarthema en dat veronderstelt dat er behalve ‘geloven’ en ‘bewegen’ ook een ‘ons’ is. Tja … en dan zal je net een stel dopers hebben, die zich lekker uitleven als individu, want geloven is immers een persoonlijke keuze en we respecteren – althans in theorie – dat ieder op een eigen manier dat geloven beleeft.

Soms denk ik dat we in principe al bij voorbaat roepen ‘ik niet hoor, ik denk er heel anders over’ als iemand namens dopers spreekt of als ons dingen in de mond worden gelegd als ‘maar doopsgezinden denken toch …’

Wat moeten we dan met een thema als ‘geloven beweegt ons’? Kunnen we er niet beter van maken ‘geloven beweegt mij …’?

Natuurlijk hebben we best onderlinge raakvlakken: we dopen bijvoorbeeld geen kinderen, want een doop is de bevestiging van een individuele keus om … en dat verwoorden we ook weer allemaal anders. We leggen geen eed af, is ook nog wel iets redelijk gemeenschappelijks, maar bij militaire dienst en opnemen van wapens gaan de verschillen alle kanten uit en ook met heel verschillende redenen en presteren we het soms ook nog eens met rode koppen tegenover elkaar te staan.

‘Ons kent ons’ – weten we dan ook wat we aan elkaar hebben? Dát zou mooi zijn, want samen sta je sterker en als we het erover eens zijn, dat we het oneens zijn, is dat ook een stap in de goede richting. Zolang we maar blijven bewegen zodat we onszelf en een ander niet vastzetten met een vooroordeel omdat we denken die ander wel te kennen. Ons kent ons – soms wel en soms zouden we eens opnieuw mogen kennismaken, misschien ….wie weet wat er dan beweegt.

Christien Duhoux-Rueb

Interim voorzitter Ring Zuid West Nederland