Hebben jullie daar ook zo’n hekel aan, aan die mensen die altijd het laatste woord moeten hebben? Ben je net klaar met een agendapunt op een vergadering en dan is er weer iemand die zegt: ‘Maar ik wilde toch nog even …’. Of mensen die na elke discussie nog net even hun eigen punt herhalen, ook al hebben ze soms gelijk.

En dan heb je dominees die bij de voorbereiding van een afscheidsdienst in het opstellen van ‘het programma’ van sprekers zeggen, dat zij het laatste woord willen hebben. Dat heeft een praktische achtergrond, want voor minder ervaren sprekers is het vaak een opluchting als ze maar vast aan de beurt zijn geweest. Het heeft ook een theologische achtergrond: ‘de bijbel’ (of ‘het evangelie’) moet als laatste klinken. En het heeft een pastorale achtergrond, want je kunt zo als voorganger de emoties weer wat bundelen en misschien een brug creëren voor de naasten om verder te gaan.

En soms is ‘het laatste woord’ ook gewoon ‘het laatste woord’, namelijk in dit geval als voorzitter van de Ring Zuid West Nederland. Toen ik er vijf jaar geleden instapte, had ik geen idee wat het inhield om voorzitter te zijn van deze bonte verzameling van toen 11, nu 12,  gemeenten. Allemaal met een eigen geschiedenis en met een eigen karakter, met eigen lange tenen en eigen ‘zo doen we het altijd’ puntjes, met eigen mogelijkheden en belemmeringen, maar toch samen Doopsgezind.

Boeiend was het wel, deze instap als voorzitter van de Ring. Al snel kwam corona op ons pad waardoor veel gebruikelijke zaken niet doorgingen en zeker niet op de gebruikelijke manier, zodat we moesten zoeken naar bruikbare alternatieven. Ook was er een bestuurs- en organisatiewijziging in gang gezet door de landelijke ADS, waarbij vele wielen moesten worden uitgevonden en er soms – en nog steeds – ook olie tussen de piepende wielen gegoten moest worden. Boeiend dus om daar te zijn waar geschiedenis wordt gemaakt.

Al met al ben ik blij dat ik een opvolger heb in Margreet Eberwijn-Verveld, met wie jullie in deze brief nader kunnen kennismaken. Al met al ben ik dankbaar voor de ruimte die ik kreeg om mijn eigen weg te vinden en het vertrouwen dat ik kreeg als uithuilschouder of boksbal als in de gemeenten zaken niet liepen zoals mensen dachten dat zou moeten.

En zo is dit dus mijn laatste woord met de beste wensen voor de Ring en de vaste overtuiging dat deze nu in goede handen is met Margreet.

Christien Duhoux-Rueb

voorzitter buiten dienst – maar nu echt!