Na het leeg halen van het archief en de kasten, het verwijderen van schilderijen tot slot nog het neerhalen van het door gemeenteleden gemaakte zeil. Een laatste blik op de zon in de golven, de gaffel en de mast.
Ik voel de winden Gods …. maar beleef nu anders.
Vertrek uit een gebouw, een huis, een thuis.
P. Lakerveld, een gemeentelid uit een bevriende gemeente bracht dit mooi onder woorden.
Hij schreef: ‘Een kerkgebouw is een verzamelplaats van herinneringen. Er wordt getrouwd en gerouwd, gedoopt en gepreekt. Zo maar een dak boven wat hoofden, deur die naar stilte openstaat.’
Om zijn stukje te beëindigen met: ‘De kerk is verkocht aan de stichting Droom en Daad, die eerst verbouwt voor ze haar activiteiten ontplooit. In de mooie laatste dienst in het gebouw was goed duidelijk dat de kerkelijke gemeente gewoon doorgaat, alleen op een andere plaats. De doopsgezinde geest werkt door tussen Droom en Daad.’

Wat blijft zijn mooie herinneringen . U kunt ze lezen in De Werf 60-05 of op de site van onze gemeente waar Gerben Joustra vertelt hoe zijn ouders in 1951 in Rotterdam kwamen wonen en hij dus vanaf zijn 1e jaar mee doet in de geschiedenis van het gebouw. Hoe hij als kind tijdens de preek de vierkanten in het plafond, alle ramen en vooral ook de orgelpijpen telde. Met alle bijgevoegde foto’s een fijne herinnering en het nalezen waard.

In de laatste dienst ook het verhaal van Margreet Eberwijn. Dat verslag verschijnt in de november Werf en eveneens op de site. Ook Margreet heeft als kleine Greetje Verveld een lange geschiedenis met de Vermaning aan de Noordmolenwerf. Haar ‘loopbaan’ gaat zelfs van zondagschoolkind tot predikant van onze gemeente.
Margreet kon als een van de maaksters van ‘het zeil’ vertellen dat in de golven en de zon stofjes van dierbare kledingstukken van de maaksters waren verwerkt. Een graag gezongen lied in stof verbeeld.
Een gebouw, verzamelplaats van herinneringen, ook als het zeil gestreken is, blijft bestaan.
En met vernieuwde levensmoed, neem ik een vast beskuit.
Ik voel de winden Gods vandaag, zeil deze haven uit.

Truida Lokhorst

Lees ook ‘Het zeil wil weer gehesen worden.’