Zien, soms even …. Het onderwerp van de preek tijdens de Ringdag bracht een aantal herinneringen bij mij boven.

In het leven kijk je wel om je heen, maar er is een groot verschil tussen kijken en zien. Je kunt met beide ogen wijd open om je heen kijken en toch niets zien. Zien moet je leren.

Toen ik 60 jaar geleden mijn zeemansloopbaan begon en vers van de hogere zeevaartschool als stuurmansleerling (tegenwoordig heet dat een stagiair) aan boord kwam, had ik veel geleerd, maar toen ik aan boord van mijn eerste schip om me heen keek, zag ik nog niets. Ik moest er bijna letterlijk met de neus op gedrukt worden, voordat er een vage blik van herkenning kwam. Theoretisch wist ik alles, maar het zien, dat moest ik nog leren. Ook tijdens de wacht op de brug (de plaats van waaruit het schip bestuurd wordt) zag ik alleen maar een grote lege zee. Als echte landrot en stadsmens, had ik nooit geleerd verder te kijken dan een kilometer of zo, terwijl je op zee het gevaar al van 15 km of meer moet kunnen zien aankomen. Ik keek wel, maar een ervaren stuurman moest me leren het ook te zien. Langzamerhand lukte dat, dankzij een geduldige mentor. Nu nog verbeeld ik me af en toe zijn stem te horen. “Heb je dat gezien, leerling?”

De ‘soms even’ ervaringen had ik tijdens een zeiltocht met mijn kleine bootje op de Atlantische oceaan. 25 dagen alleen op zee. Een ding is zeker, die oceaan zit vol leven. Ogenschijnlijk onzichtbaar, maar soms laat het zich heel even zien. Een school sardines die in de schaduw van de boot meezwemt, een dolfijn die uit het water springt, een aantal keren een kleinere walvis die langs zwemt, tot het moment dat de rug van een heel grote blauwe vinvis (lengte meer dan 15 m) blazend naast mijn bootje zichtbaar werd en er een paar keer, langzaam meezwemmend, onderdoor dook. Onder water zijn/haar oog nieuwsgierig op mij gericht. Dan voel je je zeer klein en zie je het grootse van de schepping. Soms even.

Kees

Foto Kees Koomen