Het klokje klinkt. De monniken gaan bidden. Bidden om stil te staan. Bij wie je bent en wat je doet. Wat staat ons te doen op het moment dat alles om ons heen beweegt? Waar staat ons kruis?

De Ledenraad kwam afgelopen zaterdag bijeen in Amersfoort. De raad is een verzameling van verschillende mensen: bestuur, medewerkers van het ADS-bureau en gemeenteleden. De bijeenkomst is een moment van aandacht, van stilstaan bij wat ons beweegt. En hoe we dat bewegen in goede banen kunnen leiden.

Zoals monniken die bidden? Misschien is dat te veel eer, want het gaat ook gewoon om geld. En ideeën over hoe het verder kan met de doopsgezinden. En hoe je dat geheel van het zijn van een gemeenschap vormgeeft. Hoe je een veilige plek creëert en wat je moet doen als die veiligheid in het geding komt, bijvoorbeeld.

De dag vormt zich om de vraag wat relevant is en wat resoneert. Het zoeken naar het verhaal en het proberen recht te doen aan eenieder. Waar staat ons kruis als die wereld om ons beweegt? De monniken leven in Godstijd, niet in mensentijd. Misschien is dat wel wat het is. Zoeken naar Gods tijd en hoe we ons daartoe verhouden.

Franka Riesmeijer vertelt over de bijeenkomst van Europese kerken waar ze namens de doopsgezinden bij aanwezig was. Ze vertelt over resonantie. We proberen met elkaar te resoneren. Het gaat om zoeken, zelfs als je elkaar niet vindt. Iedereen heeft zijn eigen focus, zijn eigen kruis. Het gaat dan ook niet om vinden, maar om zoeken. Want niet altijd vind je elkaar, maar je moet het wel altijd proberen: resonantie.

Als iedereen door elkaar praat klinkt het klokje weer. Een diepe toon die invloed heeft op de hele zaal. Geen stemverheffing, maar de klanken van een klokje. Dat resoneert. Het door elkaar praten is een vorm van zoeken en niet vinden. Misschien is dat die Godstijd. Het moment dat de klanken wegsterven en het even een soort van stil is. We leven in Godstijd, niet in mensentijd.

Aan het eind van de dag klinkt het klokje nog een keer. Zuster Antje van Dijk neemt afscheid van de Ledenraad en wil aandacht voor de verstrooiden. Mensen die zich ongemakkelijk voelen; in hun gemeente, in hun gemeenschap, in hun geloof. Die aandacht voor elkaar en de gemeenschap, dat elkaar zien, ook als verstrooide, is het zoeken van mensen naar Gods tijd om tijdens het uitklinken van het klokje stil te staan en dichtbij zichzelf te blijven.

Tekst en beeld: Kalle Brüsewitz